Βήμα 1: Όπου βλέπετε τη λέξη «θρησκεία» παρακαλείσθε να την αντικαταστήσετε με την πιο όμορφη λέξη «βιβλία».
Βήμα 2: Μη χάσετε την ψυχραιμία σας μέχρι να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο. Στο τέλος του θα αυτό-οικτιριστώ δεόντως.
Βήμα 3: Όσοι τηρείτε ευλαβικά το προσωπικά σας πρόγραμμα αυτοβελτίωσης μπορείτε να προσπεράσετε το Βήμα 2 καθώς θεωρείται δεδομένο ότι μπορείτε να κρατήσετε την ψυχραιμία σας αφού διαβάσατε μέχρι και την τελευταία σελίδα του «Βρείτε τον Δαλάι Λάμα Που Κρύβετε Μέσα Σας». Τι, όχι;
Και έχοντας πλέον δηλώσει και προσυπογράψει το σύμφωνο περί «ανεξιβιβλίας» και έχοντας τρόπον τινά προειδοποιήσει για το τι πρόκειται να διαδραματιστεί σ αυτά τα cyber εκτάρια, ας μιλήσουμε…
Μέσα στον αδυσώπητο ζόφο της εποχής που διανύουμε υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που θέλουν να αυτοβελτιωθούν μέσα από βιβλία αυτοβελτίωσης. Αυτό δεν είναι ένα άρθρο γι αυτούς. Αυτό είναι ένα άρθρο για τους άλλους, τους «λεπρούς», τους απροσάρμοστους, αυτούς που δεν περπατάνε ποτέ τον διάδρομο με τα «βιβλία αυτοβελτίωσης και αυτοβοήθειας» και θέλουν να τσιρίξουν κάθε φορά που βλέπουν σε κάποιο τραπεζάκι αφημένο ένα βιβλίο του Κρισναμούρτι ή του Πάολο Κοέλιο. Τι πάει να πει ο Κοέλιο γράφει μυθιστορήματα;
Είναι λοιπόν η μάστιγα των τελευταίων χρόνων στον χώρο των βιβλίων καθώς και στα ευρύτερα τετραγωνικά μέτρα της κοινωνίας μας και λέγεται «αυτοβελτίωση». Οποιαδήποτε λέξη ξεκινάει με το συνθετικό «αυτό» μου προκαλεί ανατριχίλες. Κάπου ανάμεσα σε «αυτοβελτίωση», «αυτογνωσία» και «αυτοεπίγνωση» αρχίζω να έχω σπασμούς και να αφρίζω. Αλλά αυτό είναι ξεκάθαρα δικό μου πρόβλημα.
Τι συμβαίνει όμως και όλοι τρέχουμε να ψάξουμε τους εαυτούς μας μέσα σε βιβλία γεμάτα υπεραναλύσεις, γενικεύσεις, νουθεσίες και οδηγούς επίλυσης προβλημάτων; Είναι αυτό ένδειξη μιας κοινωνίας γεμάτη προβληματισμούς και ανασφάλειες; Είναι σύμπτωμα σπαρακτικής μοναξιάς που δέρνει κόσμο μέρα μπαίνει μέρα βγαίνει εκεί όξω; Εδώ μέσα δηλαδή… Στο facebook, στο tinder, στο tweeter, στο Instagram. Στα cyber «μπαρ» της ζωής μας στα οποία ελπίζουμε να κοιταχτούμε, να συναναστραφούμε, να μιλήσουμε σε κάποιον γιατί μετά θα γυρίσουμε σπίτι μόνοι να αυτοκαννιβαλιζόμαστε τρώγοντας τις σάρκες μας και ποιος το αντέχει αυτό σήμερα, ε;
Είναι σύμπτωμα του σύγχρονου τρόπου ζωής, είναι ο Πλούτωνας που δεν χάρηκε που τον βρήκαμε και τα κάνει γης μαδιάμ στον ωροσκόπο μας; Μην είναι το γεγονός ότι κανείς μας δε ξέρει τι θέλει γιατί οι ανάγκες μας έχουν σκανδαλωδώς πολλαπλασιαστεί από την ακραία διαθεσιμότητα όλων των αγαθών; Γιατί τα πιο ευπώλητα βιβλία είναι αυτά που που έχουν τίτλους όπως «Βρες την Ευτυχία» ή «Πώς να Κρατήσετε το Ζεν Σας Από το Να Σας Χυθεί Από τον Εγκέφαλο»;
Το ότι αναζητάμε λύσεις στα προβλήματά μας μέσα σε βιβλία με γενικευμένες νουθεσίες μας αφαιρεί λίγα κιλά μοναδικότητας και διαφορετικότητας. Θεωρώντας δεδομένο ότι ο καθένας μας έχει μία εντελώς μοναδική και ξεχωριστή προσωπικότητα πώς περιμένεις να βρεις κομμάτια του εαυτού σου σε λόγια που γράφτηκαν προσαρμοσμένα για να ανταποκρίνονται στο 90% του πληθυσμού Πού κλαίει γιατί χώρισε, γιατί νιώθει μοναξιά, γιατί αγαπάει μόνο πλαστικές κούκλες, γιατί δεν έχει γίνει CEO και δεν διαχειρίζεται εκατομμύρια στα 25 του;
Και αφού έφτασες στο σημείο να περιμένεις στην ουρά του βιβλιοπωλείου για ν’ αγοράσεις τον προσωπικό σου χάρτινο ψυχολόγο, τον επικείμενο συμβουλάτορά σου, τον προσεχώς σωτήρα σου, αυτό μπορεί να σημαίνει μόνο ότι έχεις αναγνωρίσει ότι χρειάζεσαι δουλειά με τον εαυτό σου. Αν χρειάζεσαι δουλειά με τον εαυτό σου και το έχεις αναγνωρίσει δε νομίζεις πως είναι ανούσιο να διαβάσεις γι αυτό από κάποιον που δε σε ξέρεις εσένα και όλα σου το δράμα;
Φυσικά, δεν αναφέρομαι σε περιπτώσεις που χρίζουν βοήθειας από κάποιον ειδικό, όπως ψυχολόγο ή ψυχίατρο το οποίο είναι πάντα θεμιτό και θα έπρεπε κατά την άποψή μου να συμβαίνει πιο συχνά. Τα βιβλία αυτοβελτίωσης είναι κατά βάση εύπεπτη αμπελοφιλοσοφία και καταπιάνονται επιφανειακά με τον ψυχισμό του ανθρώπου, στηρίζονται πάνω σε «μπακάλικους» οδηγούς επίλυσης προβλημάτων, είναι οι προσωπικές αντιλήψεις του συγγραφέα του βιβλίου και τίποτα παραπάνω. Βασίζονται όμως στην ανάγκη του μέσου ανθρώπου να αποκτήσει ένα έτοιμο πλάνο διαφυγής από τα προβλήματα που τον ταλανίζουν. Μόνο εγώ βλέπω σημάδια οξείας βαρεμάρας;
Χρειάζεσαι να μάθεις «Πώς να Αγαπάς και να Αγαπιέσαι»; Άκου Joy Division. Διάβασε το «Η Αβάσταχτη Ελαφρότητα του Είναι». Μάζεψε ένα αδέσποτο. Στην ανάγκη, ξέρω ‘γω, ζήσε.
Υ.Γ. Μόλις έδωσα γενικευμένες νουθεσίες και ακύρωσα όλο αυτό το κακιασμένο άρθρο περί μπουρδολογίας και αμπελοφιλοσοφιών στα βιβλία αυτοβοήθειας . Ain’t life grant? Not.
Y.Γ.2. Στο τέλος της ημέρας όλοι δικαιούμαστε να διαβάσουμε το “50 Shades of Grey” και τον «Αλχημιστή» του Πάολο. Η ζωή είναι πολύ σκληρή για να αντιστεκόμαστε και να μη διαβάζουμε ό, τι στο διάολο θέλουμε.
Αλεξία Τζιώγα
Πηγή: mudtimes.gr
