Βέβαια κάποιοι δεν ήθελαν να υπάρχουν στην κοινωνία άνθρωποι ξεχωριστοί, διαφορετικοί, πολύχρωμοι.

Φρόντισαν λοιπόν να γαλουχήσουν τις γενιές με πρότυπα.

Βομβάρδισαν με πλύση εγκεφάλου, ώστε να χαθεί η ατομικότητα, η ιδιαιτερότητα του καθενός, και να δημιουργηθούν μάζες.

Έτσι χτίστηκε μια κοινωνία με ανθρώπους κατακερματισμένους.

Η ανάγκη αποδοχής από τους άλλους, μας έκανε είτε να θέλουμε να είμαστε ΣΑΝ κάποιον άλλο, είτε να προβάλλουμε μόνο το φωτεινό μας κομμάτι.

Μα πώς θα μας αποδεχθούν οι άλλοι, αν δεν αποδεχθούμε εμείς πρώτα τον εαυτό μας;

Αν το φωτεινό μας κομμάτι αντιπροσωπεύει τις ποιότητες που σχετίζονται με την Αγάπη, τότε αυτό σημαίνει ότι η αγάπη ξέρει και να αποδέχεται, και να συγχωρεί.

Ποιον; μα τα σκοτεινά κομμάτια μέσα μας.

Γιατί η αγάπη δεν εξορίζει.

Τι σημαίνει τελικά να είσαι ο εαυτός σου;

Σκέφτομαι.

Να είσαι αυθεντικός. Και να είσαι ειλικρινής, απέναντι σε σένα πρώτα.

Να είσαι ολόκληρος.

Η ανθρωπότητα έχει πήξει από τεμαχισμένες τηλεκατευθυνόμενες προσωπικότητες.

Έχει ανάγκη από ολοκληρωμένες μονάδες.

Γιώργος Βασιλορεΐζης

Κοινωνιολόγος με master στις Επιστήμες της Αγωγής. Πτυχιούχος Ανωτέρων Θεωρητικών στη Μουσική, με σπουδές σε βιολί και πιάνο.

Πηγή: enallaktikidrasi

CoverPhoto: @Rick Beerhorst Art Work