Τα χάνω. Κοιτάζω τον Γκανέζο παπά, που εμψυχώνει από το μικρόφωνο τους πιστούς. Όσο περνά η ώρα όλο και περισσότεροι αναφέρουν στην προσευχή τους το όνομα του πρωθυπουργού. Είμαι σχεδόν βέβαιη, ότι έγινε κάποιο λάθος με τα πνεύματα κι αντί για το Άγιο Πνεύμα κατέλαβε τους πιστούς το πνεύμα του Μαξίμου.
Καθισμένη ήσυχα στο στασίδι μου αρχίζω να ψέλνω και εγώ. Δεν φοράω τη μακριά χρωματιστή κελεμπία που αποκαλούν buba και μπροστά στα στολισμένα καπέλα και τις περίτεχνες κουπ, η βαρετή αλογοουρά μου με κάνει να μοιάζω με φτωχό συγγενή από την Άκκρα που ήρθε να προσευχηθεί στο κέντρο της Αθήνας.
Σιγοντάρω πάντως στο γκόσπελ που ψέλνουν από το πρωί: «Tete gya no rennum da, ogya a» που σημαίνει «η αρχαία φωτιά δε θα πεθάνει ποτέ, η φωτιά από ψηλά». Κάνω κυματισμούς με το κεφάλι μου, ακολουθώ το ρυθμό που δίνουν τα εκκλησιαστικά όργανα της ορχήστρας –ο κύριος στα πλήκτρα μου θυμίζει τον Πελέ.
Βρίσκομαι ήδη τέσσερις ώρες στο «κτίριο του Θεού». Έχω γνωρίσει την Γκανέζα παπαδιά, τη Ρουθ Κλούβια που αν εξαιρέσεις το χρώμα της μοιάζει περισσότερο με Ελληνίδα παρά με Γκανέζα. Εχει γεννηθεί εδώ, έχει αποφοιτήσει από ελληνικό σχολείο, έχει σπουδάσει διοίκηση επιχειρήσεων στο Ηράκλειο Κρήτης και δουλεύει ως διερμηνέας. Δεν έχει πάει στη Γκάνα ποτέ. Και φυσικά δεν έχει καμία σχέση με τις συνηθισμένες παπαδιές. Από όλα όσα μου είπε, μου έμεινε το εξής. Ότι η ίδια κάθεται και συζητάει με τις ιερόδουλες και τους δίνει θάρρος. Τις παρατηρώ να μελετούν τη Βίβλο, να πλημμυρίζουν δάκρυα οι τεράστιες ασημένιες βλεφαρίδες τους κατά τη μελέτη ενώ τα μακριά νύχια τους να γυρίζουν τις σελίδες της Αγίας Γραφής.
Περίπου 1000 πιστοί περνούν κάθε Κυριακή την πολυώροφη πολυκατοικία στην Μενάνδρου. Επιλέγουν ανάλογα με την εθνικότητα και τη γλώσσα που μιλούν, την λειτουργία της Εκκλησίας της Πεντηκοστής που θα παρακολουθήσουν. Στον πρώτο όροφο πηγαίνουν οι Έλληνες, στον επόμενο μετανάστες από την Γκάνα, το Κονγκό και το Καμερούν ενώ στον τελευταίο, οι περισσότεροι είναι Νιγηριανοί αλλά που και που πάει και κανένας Αμερικανός ή Γερμανός μιας και η λειτουργία γίνεται στα αγγλικά.
Όλοι, ανεξαρτήτως εθνικότητας, πιστεύουν ότι το Άγιο Πνεύμα, κόβει βόλτες εδώ καθημερινά, επισκέπτεται τους πιστούς, μπαίνει μέσα τους και τους χαρίζει υπερφυσικές ιδιότητες: γλωσσολαλιές σε όλους και στους φωτισμένους, προφητείες. Στέκομαι στην ελληνική εκκλησία ανάμεσα σε 400 πιστούς και περιμένω να ακούσω τι θα πουν οι ηλικιωμένες κυρίες δίπλα μου –μοιάζουν με ηρωίδες του Ντίκενς. Στο βάθος της αίθουσας, ένας παππούς σηκώνεται και εν μέσω αναφιλητών λέει κάτι κλαίγοντας, σε μια γλώσσα με σλαβική προφορά. Αρκετοί σκουπίζουν τα δάκρυά τους, συνεπαρμένοι από τη στιγμή.
Οι ύμνοι τους δεν θυμίζουν τους μακρόσυρτους ορθόδοξους ψαλμούς -εμποτισμένη με την αφρικανική κουλτούρα, η λειτουργία είναι ένα γλέντι. Περνάω τέλεια. Η μικρή Αμπιγκέ που κάθεται στα πόδια μου και μετρά τις καραμέλες της, γυρίζει και με κοιτάζει. Της πατάω τη μαύρη μυτούλα της και εκείνη βγάζει ένα τσιριχτό γέλιο.
Ξαφνικά τα αστεία κόβονται. Το ανθρώπινο τείχος με τα μακρυά εμπριμέ φορέματα διαλύεται μπροστά μου. Οι κοπέλες με τα λουλουδάτα φορέματα σοβαρεύουν. Ακόμα και η κυρία με το φουντωτό χτένισμα-παγώνι, μοιάζει προβληματισμένη.
Μία γυναίκα ξεσπά σε λυγμούς. Μια άλλη, πλησιάζει στον τοίχο και αρχίζει να ψέλνει. Μάτια κλειστά, γροθιές σφιχτές. Έχει στεριώσει στο κεφάλι της μια ολόκληρη «κατασκευή»: Ένα κίτρινο μαντήλι –το οποίο αποκαλούν gele στην Αφρική- και πάνω από το μέτωπο έχει «φυτρώσει» ένα φούξια υφασμάτινο τροπικό λουλούδι. Έτσι όπως σκύβει στο πάτωμα και ξανασηκώνεται, μοιάζει σαν τροπικό άνθος που μαραίνεται και ανθίζει μέσα σε δευτερόλεπτα.
Αίφνης μια σωσίας της Γούπι Γκόλνμπεργκ αρχίζει να ωρύεται. Την είχα εντοπίσει από το πρωί -ρωτούσε να μάθει ποια είμαι, ώσπου της είπαν ότι είμαι "τσουερτσουέρφου" δηλαδή δημοσιογράφος στα γκανέζικα και ησύχασε. Τώρα μοιάζει εντελώς φρικαρισμένη. Λουφάζω στο στασίδι μου.
Ένας νεαρός με γκρι κοστούμι πέφτει στο πάτωμα δίπλα στα πόδια μου κι αρχίζει να τινάζεται σαν ηλεκτροφόρο σύρμα. Με ένα επιφώνημα θαυμασμού, οι υπόλοιποι ανοίγουν χώρο, μαζεύουν το «βήμα» του παπά, απομακρύνουν τις καρέκλες και τα αιχμηρά αντικείμενα, για να τον αφήσουν να απελευθερωθεί με ασφάλεια. Δεν περνούν δυο λεπτά, και ακόμα ένας πιστός επιδίδεται σε ένα είδους θρησκευτικού break dance. O πάτερ, αρχίζει τα αλληλούια από το μικρόφωνο, οι πιστοί εκστασιάζονται, μια γυναίκα αυτοχαστουκίζεται και πάνω στην κορύφωση της προσευχής, η πιο εύσωμη κυρία, πέφτει στο πάτωμα, σε απόσταση αναπνοής από το κεφάλι του δεύτερου νεαρού, ο οποίος ρίχνει σφαλιάρες στο δάπεδο.
Στην πορεία, έμαθα ότι όλη αυτή η ένταση, ο χαμός, το δάκρυ και η προσευχή, γίνεται σήμερα και αύριο και όλη την εβδομάδα για να διαφωτιστεί ο Έλληνας πρωθυπουργός, Αντώνης Σαμαράς. Πριν το τέλος της λειτουργίας, ο ποιμένας Αpostoli Josef K. Appiah, λέει στο ποίμνιό του: «Να έρθουμε όλοι αύριο, με όλο το πνεύμα και την καρδιά μας, να νηστέψουμε και να προσευχηθούμε για τον Σαμαρά και για την οικονομία που καταστράφηκε». Η αίθουσα αντηχεί αμήν και αλληλούια.
«Άκουσα καλά πάτερ;», τον ρωτώ λίγο αργότερα. «Ναι! Αυτή την εβδομάδα οι προσευχές μας είναι για τον Σαμαρά και το ελληνικό Κοινοβούλιο. Για να τον φωτίσει το Άγιο Πνεύμα να πάρει τις σωστές αποφάσεις. Θα προσευχηθούμε για τον Σαμαρά και την Βουλή, γιατί αυτοί οδηγούν το έθνος». Στην πορεία της συζήτησης μου εξηγεί ότι κατά τη διάρκεια της επταετούς θητείας του ως ποιμένας στην Ισπανία, όλο το ποίμνιο των Αφρικανών μεταναστών, βρήκε δουλειά. «Όταν πήγα ήταν όλοι άνεργοι. Φεύγοντας, δούλευαν όλοι. Το Άγιο Πνεύμα και οι προσευχές μας έπιασαν. Έτσι κι εδώ, θα μας ανταμείψει ο Θεός, προστατεύοντας την ελληνική οικονομία. Μέσα από αυτή θα σώσει κι εμάς. Γιατί κι εμείς ζούμε εδώ. Οι Γκάνιανς της Ελλάδας, είναι σε άσχημη κατάσταση».
Πηγή: vice.com
