Τα παιδιά πρέπει να μάθουν τον κόσμο γύρω τους,και γι' αυτό το μυαλό τους είναι διαφορετικά "καλωδιωμένο" από αυτό των ενηλίκων. Επίσης τα παιδιά είναι εξαρτώμενα και αδύναμα πλάσματα – δεν μπορούν να επιβιώσουν μόνα τους. Οτιδήποτε, οτιδήποτε κάνει ένα παιδί πρέπει να το βλέπει κανείς μέσα από το πρίσμα των δύο παραπάνω γεγονότων.
Αγαπημένη μου φίλη, λοιπόν, να μερικά πράγματα που είναι αλήθεια, ό,τι και αν σου λένε οι γύρω σου:
1. Ναι, το παιδί θα ουρλιάξει, ναι, θα έχει κρίση νεύρων, θα πέσει στο πάτωμα και θα χτυπιέται. Θα κλαίει χωρίς λόγο ή για κάποιον λόγο που εσένα σου φαίνεται ακατανόητος. Θα είναι απαρηγόρητο, θα σε σπρώξει, θα σου πει ότι δε σε θέλει. Μπορεί να πεινάει, να διψάει, να είναι κουρασμένο, αδιάθετο, να μην μπορεί να εκφράσει τα συναισθήματά του και αυτό να το θυμώνει, ή απλώς να μην έχει όρεξη.
Όλα τα νήπια θα περάσουν τέτοιου είδους φάσεις, άλλα περισσότερο και άλλα λιγότερο. Μπορεί να αισθάνεσαι ότι δεν αντέχεις, να στενοχωριέσαι, να κλαις και να αναρωτιέσαι από πού ξεφύτρωσε αυτό το τερατάκι που είναι σαν να έχει βγει από σκηνή της ταινίας "Εξορκιστής". Να είσαι όμως σίγουρη ότι και αυτό θα περάσει. Και κατά πάσα πιθανότητα το σκηνικό θα επαναληφθεί. Και κατά πάσα πιθανότητα δεν θα μπορείς να κάνεις κάτι για να το αποτρέψεις. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι: ψυχραιμία και υπομονή! Το παιδί σου είναι φυσιολογικό.
2. Όχι, το παιδί δεν μπορεί να συγκεντρωθεί για πάνω από 5, άντε 10 λεπτά σε μια δραστηριότητα. Αν το έκανε αυτό δεν θα ήταν παιδί. Πρέπει τόσα πολλά πράγματα να μάθει σε τόσο λίγο χρόνο, που αν συγκεντρωνόταν με τον ίδιο τρόπο όπως εμείς οι ενήλικες θα χρειαζόταν δεκαετίες μέχρι να φτάσει έναν ικανοποιητικό βαθμό κατανόησης του κόσμου γύρω του.
Γι' αυτό η φύση έχει προβλέψει η προσοχή του παιδιού να αποσπάται εύκολα, από οτιδήποτε παράξενο, καινούριο, οσοδήποτε μικρό και ασήμαντο μπορεί να φαίνεται σε εμάς τους υπόλοιπους. Επίτρεψε στο παιδί σου να μάθει! Αν δεν βιάζεσαι, μην το τραβάς από το χέρι για να συνεχίσει να περπατάει στο δρόμο, άφησέ το να περιεργαστεί το σαλιγκάρι, την πλάκα του πεζοδρομίου, το πουλάκι στο θάμνο, τα φύλλα πάνω στο έδαφος. Είναι όλα μέρος της διαδικασίας της μάθησης.
3. Όχι, δεν είναι απαραίτητο το παιδί σου να σε υπακούει. Η δουλειά του είναι να δοκιμάζει όλα τα όρια, πόσο ελαστικά ή σταθερά είναι, και μέσα από αυτή τη δοκιμή – τι άλλο; – να μαθαίνει. Να είσαι υποψιασμένη όταν ακούς ότι κάποιο νήπιο είναι πολύ υπάκουο, ότι δεν κάνει αταξίες, ότι δεν φέρνει πού και πού τη μαμά του στα όριά της.
Μήπως το έχει τρομοκρατήσει ο γονιός του με πολλές τιμωρίες; Και τελικά τι θέλουμε να μεγαλώσουμε, ελεύθερους ανθρώπους ή υπάκουα στρατιωτάκια; Κάνε την επιλογή σου! Προσπάθησε να του δείξεις τι είναι σωστό και τι λάθος, να το προστατέψεις από εκείνα που θεωρείς επικίνδυνα, αλλά δώσε του και χώρο να δοκιμάσει, να χαρεί ή να απογοητευτεί.
Το ξέρω ότι μπορεί να διαφωνείτε με κάποια από τα παραπάνω. Δεν πειράζει! Αν συμφωνούσαμε όλοι θα ήταν ο κόσμος πολύ βαρετός.
Αλλά εμένα μου αρέσει η κόρη μου η επαναστάτρια. Και προσπαθώ να μην ξεχνώ πώς αισθανόμουν ως παιδί, όταν συχνά είχα την απόλυτα πιεστική ανάγκη να κάνω αυτό το οποίο η μαμά μου απαγόρευε.
Γιατί; Ίσως γιατί έτσι μου έλεγε η φύση μου. Ίσως έπρεπε να δοκιμάσω όλα τα όρια, προκειμένου να μάθω. Είμαι ευγνώμων που μέσα σε όλες αυτές μου τις απόπειρες, η μαμά μου κατάφερε και με κράτησε ασφαλή. Το ίδιο ευελπιστώ να πετύχω κι εγώ με τα δικά μου παιδιά!
Πηγή: mikroimegaloi.gr
